Μέρα πρεμιέρας αποφάσισα να πάω με μεγάλη παρέα φίλων να δούμε τον Χάρη στην έβδομη ταινία του που είναι και η προτελευταία της σειράς. Δεν έχουμε αμάξι οπότε πήγαμε με τα πόδια στο σινεμά. Ήταν μεγαλούτσικη απόσταση αλλά κυριλέ. Άμα έχεις παρέα περνάει η ώρα. Αφού φτάσαμε πήγαμε στο γκισέ να πάρουμε τα εισητήρια που είχαμε παραγγείλει μέσω τηλεφώνου. Εντύπωση μου έκανε μια ωραία γκόμενα που ήταν μαζί με μια φίλη της... Ώπα! Στοπ! Χριστός! Τη φάτσα ήταν αυτή θεέ μου. Σαν τον Σέβερους Σνέιπ στα νιάτα του. Χλωμή άσπρη αντρική φάτσα με μεγάλη μύτη, βυζί ικανοποιητικό... Ώπα! Στοπ! το βυζί φαινόταν σαν προέκταση του σώματος της... Ήταν πλέον ξεκάθαρο πως ήταν τραβέλι, δεν χωρούσε αμφιβολία. Πλάκα είχε και το τατουάζ της στο κώλο. Ελλεεινό. Τέλος πάντων, τη χέζουμε και προχωράμε. Ανεβαίνουμε τις σκάλες και πάμε στον πάνω όροφο να εφοδιαστούμε με "πυρομαχικά" για τη ταινία. Τα πυρομαχικά προφανώς νάτσος με τη κίτρινη τη σάπια αλλα νόστιμη σάλτσα, αναψυκτικά και ο παράδεισος... ένας πάγκος ολόκληρος με ζαχαρωτά με σακούλες που βάζεις μόνος σου και στη ζυγίζουν. Περήφανος, έδωσα το σύνθημα. Θα φάμε μέχρι να πάθουμε ζάχαρο. Σε αυτό το σημείο όμως πιάστηκα αδιάβαστος. Γυναικεία παρουσία ακα φίλη με απέτρεψε από το να πάω την τουμπανιασμένη σακούλα μου για ζύγισμα, μιας και με τόσο κόσμο δεν πρόσεχε κανείς. Χωρίς δισταγμό την έχωσε στη τσάντα της και έκανε τη πάπια ενώ εγώ κοιτούσα αποσβωλομένος την όλη φάση. Από τη μία αυτό σήμαινει πως θα μπορούσαμε να πάρουμε όσα ζαχαρωτά θέλαμε (κάτι το οποίο φυσικά κάναμε), να πάθουμε εν τέλη ζάχαρο και να μας μείνουν και για το σπίτι. Από την άλλη όμως ντράπηκα που τόσες άλλες φορές πλήρωνα σαν μαλάκας ενώ έχω έμφυτο ταλέντο στο να σουφρώνω πράγματα και να κάνω μαλακίες. Ένιωθα σαν να έχω ένα θέατρο με ωραίο έργο να παίζεται και να έρχονται δυο αλβανοί και να μου κλέβουν ο ένας τη παράσταση και ο άλλος το κυλικείο...
Τώρα κρητικοί στη ταινία... δεν υπήρχαν. Οι ηθοποιοί χωρίς να ξέρω πολλά, από τη προφορά και μόνο, άγγλοι μου φαίνονταν ως επί το πλείστον. Κρητικοί στην επικαιρότητα βρίσκεις μόνο στο Big Brother. Τον Γιαννη τον Φουκάκη, που μετα βίας καταλαβαίνεις τι λέει, ενώ μας έχει πρήξει τα αρχίδια με τις μαλακίες περί οικογένειας, συναισθηματισμούς και παπάρια μάντολες. How pathetic... Ρε μαλάκα Κρητικέ, για 3 μήνες σε ένα παιχνίδι μπαίνεις, στο οποίο όλη μέρα τρως και πίνεις, ξύνεις τα @@ σου, παίζεις παιχνίδια και κωλοβαράς, ενώ εμείς έξω τρώμε τη μπούτσα της σκληρής πραγματικότητας με το ΔΝΤ και τη Τρόικα να παίζουν σκληρό πόκερ με τον κυβέρνηση και την αντιπολίτευση ποντάρωντας τους δικούς μας πρωκτούς για γαμήσι. Φλώρε, ε φλώρε.
Τέλος, η ταινία πολύ καλή ήταν, καλογυρισμένη αρκετά με πολλά στοιχεία από το βιβλίο, πράγμα λογικό αφού βγαίνει σε δύο κομμάτια μη συνεχίζοντας τη κακή παράδοση των προηγουμένων ταινιών οι οποίες ήταν εκτρώματα. Σου έδιναν την εντύπωση ότι βλέπεις το βιβλίο μπροστά στα μάτια σου σε fast forward ή αλλιώς ότι βλέπεις μια τσόντα στον υπολογιστή σου που ξέρεις, πηδάς τα ανιαρά σημεία μέχρι να φτάσεις στα καλά σημεία όπου γουστάρεις, τη παίζεις και χύνεις. Θα προτιμούσα να είχαν μεγαλώσει τα βυζιά της Ερμιόνης, αλλά φαίνεται τελείωσε η εφηβεία της... Spoiler για τo τέλος: Φασώνονται σε κάποια φάση ο Χάρης με την Ερμιόνη! loοοοοl!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου